استفاده از مطالب رنگین با ذکر ماخذ آزاد است
محمد اکبر قریشی
حامد کرزی مداری اجنت امریکا گاهی در کابل برلین انقره سر میزند !
تعداد از سیاسیون جنرال های ماشینی ستون پنجم از دست چار طالب پاکستان شب درمیان بشمول
اشرف غنی رفیق های معاملهگر شان فراری شدند عده دیگر به امر دولت های سیا با پاسپورت های خارجی که به همان کشور هایکه جاسوسی میکردند رسیده اند (حامد جان کرزی ) تمام دستگاهی دولتی را اهسته اهسته برای برادران طالبان پنجابی خود تسلیم نموده میرفت حامد جان 2000 حیوانات وحشی قاتل جانی مافیا ادم کش تروریست را از زندان بکرام اشرف جان 5000 زندانی از پلچرخی ودیگر زندان ها کشور ازادساخته بودند بعدا اشرف جان بادار دسته ان بشمول ستون پنجم از طالب ها خواهش نمودند بشمول حامدکرزی عبدالله وارد کابل شدند همان کسانیکه مدت 60 سال خون مردم ملت خورده بودند پول های دزدی را درخارج کشور ذخیره نموده اند
جای جایداد های قصر های شان همرا شهرک های شان پیش طالب گروگان میباشد بنابرین همه دلالان سیاسی اقتصادی روسپی های پارلمان جنرال های ماشینی شورا نظار وحزب وحدت ودیگر انسان های پلید دوره هم جمع شده اند
( شورا مقاومت را در ترکیه )تشگیل نمودند (اقای محقق ماهیچه خوررا ریس کمیته سیاسی )تعین نموده اند شما قضاوت نماید که این جنایتکار تاتوانست در حق هزار هاتا چی اندازه خیانت کرده است ومیکنند امرور بنام خلیلی محقق دانش هزاره هارا ترورکوچ اجباری خانه هاشان را اتش میزنند ازانها خبرندارند در پنجشیر چی حال است بچه ای ملا زیانی برادران مسعود در هرات ننگرهار کندوز همه به اتش خون کشانیده شدند زنان در زندانهای طالبانی تجاوز وجنایت صورت میگیرد بلاخره برای حامدکرزی دستگاهی سیا امریکا وظیفه سفر را از سفارت امریکا درکابل داده وهدایت گرفته تا همرا سگهای سیاسی اقتصادی که در ظرف 60سال پول های کمکی دزدی چور نموده اند اگر با (سی ای ای )سازش نکنید ما همرا تان حسابی داریم این پیام جاسوس گلان شان که کشور را به جوی خون تبدیل نموده است برای جنایتکاران جاسوسان خاینین ملت پیام امریکا برده است اومردم شریف ونجیب از خواب بیدارشوید پشتی این خاینین وطن فروشتان دلالان سیاسی استاد نشوید دربدر خاک بسر می شوید در هر کشور که حامد کرزی وامثال ان امد برویش لعنت و تف انداخته بروید نه در خانه های تان مهماننش نکنید خیانت است جوانان وزنان مبارز باشهامت درسرتاس افغانستان مقابل طالبان جنک ازادی را اغاز نموده اند ازایشان دفاع نماید تصاویروطن فروشان دزدان دیده میتوانید طالبان راشما وطن پرستان وزنان باشهامت گم میکنید نه خاینین تصاویر کاپی است
..........................................
محمد حیدر اختر
حمله تروریستی بر آموزشگاه در غرب کابل
تمام مردم افغانستان را در سراسر دنیا سوگوار ساخت
قسمی که از طریق رسانه ها و صفحات اجتماعی آگاهی حاصل کردیم، ساعت هفت و سی دقیقه صبح روز جمعه گذشته، یک مهاجم انتحاری قبل از اینکه وارد صنف درسی شود و مواد منفجره همراهش را انفجار دهد، دو نفر از محافظان این مرکز را به شهادت رسانید. این مهاجم پیش از انفجار به سمت دانش آموزان نیز تیراندازی کرده است. دانش آموزانی که جز قلم وکتاب و دلهای پاک برای آموزش چیزی نداشتند.علاوه بر کشتهشدگان، دهها نفر در این حمله زخم برداشتند و بیشتر قربانیان این حمله، دختران هستند.
بعد از این واقعۀ دلخراش، سازمان ملل متحد، دیپلماتهای غربی، سازمانهای حقوق بشری و رهبران سیاسی افغانستان و برخی از کشورهای منطقه این حمله انتحاری مرگبار به یک مرکز آموزشی در ناحیه هزارهنشین دشت برچی کابل را محکوم کردند.
تعداد فراوانی از خانم ها در شهر کابل و ولایات افغانستان دست به تظاهرات زدند و همچنان در خارج از کشور مردم شریف و با احساس ما با دایر نمودن تظاهرات و مجالس ترحیم این عمل وحشیانه را تقبیح کردند.
تا جایی که دیده می شود این عمل تروریستی اکثریت تمام مردم افغانستان را در داخل و خارج از افغانستان سوگوار ساخته است و حتی برخی از برگذاری مجالس سرور و پای کوبی و یا بخش موسیقی در سمینارها امتناع ورزیدند.
ناشر وبسایت رنگین این حملۀ وحشیانه و نیت نسل کشی مردم نجیب و شریف هزارۀ وطن غمدار را به شدت محکوم نموده، آرزو دارد که عتکس العمل ها مسیر خوبی بگیرد.
..........................................
نصیر مهرین
رهبر القاعده در کابل کشته شد
و ما طیارۀ بدون سرنشین و "اجرای کنندۀ عدالت" نداریم!
الظواهری رهبر"القاعده" در کابل توسط طیارۀ بدون سرنشین امریکا کشته شده است. در پیوند با آن:
- حضور الظواهری در کابل نشان داد که گروه طالبان افزون بر ادامۀ حفظ افکار و کردارعقب مانده و ستمگرانۀ ضد انسانی علیه مردم ما، همچنان حامی و پناه دهندۀ دهشت افگنان مشهورجهانی است.
- رئیس جمهور ایالات متحدۀ امریکا، قتل الظواهری را "اجرای عدالت" نامید.
- دهشت افگنی که رنج بیشتر مظالم اش را مردم افغانستان دیده اند.
- این خبر برای ملیون ها انسانی که در چنگال خونین وسیاه دهشت افگنان طالبان، مظلومانه به سر می برند، آیا تبسم آمیخته با اندوه و درد را نیز بار نخواهد آورد. زیرا تحویل دهی قدرت به یک گروه تروریستی – دهشت افگن، بی عدالتی بود و با چنین تبعات.
- پیداست که این معاهدۀ دوحه(توطئه آمیخته با شیطنت خلیلزاد)، کمترمزخرف نبوده است.
- مشکل با طالبان، در محدودۀ بازگشایی مکاتب دختران پایان نمی یابد. آنها روزی مدارس مغز شویی را با ترویج مضامین انسان ستیزانه باز خواهند کرد، اما از تروریست دوستی، تحجر و ابعاد تبعیض های ننگین فرو نخواهند آمد.
- تجارب جهانی و اوضاع کشور ما حاکی از آنست که تحقق عدالت زمانی میسر تواند شد که عدالت خواهی در افغانستان به ثمر بنشیند ومردم دارندۀ نهاد های عدالت خواه و حکومت تأمین کنندۀ عدالت شوند.
- رهایی مردم افغانستان از زیر تسلط خونبار واسارت مرکبار طالبان، نه با طیاره های بمب افگن بدون سرنشین میسر است ونه مردم آنرا دارند. مردمی که شب وروز درد میکشند، نیاز به ایجاد تشکلهای نجاتبخش، همسویی وهماهنگی آنها بر بنیاد تأمین عدالت اجتماعی، رفع هرگونه تبعیض جنسیتی واجتماعی و... دارند که حکومت غیر دینی به آن چهرۀ شفاف تر می بخشد.
*الظواهر در منطقۀ شیرپور با خانواده اش در پناه طالبان به سر می برد.
*عکس از صفحۀ فارسی بی بی سی.. 2 اگست 2022
..........................................
عتیق الله نایب خیل
جوبایدن چه گفت؟
«اگر فکر میکنید کسی میتواند افغانستان را در یک دولت واحد متحد کند، دستتان را بلند کنید».
قدیمی ها می گفتند که: وقتی انگشت اتهام و ملامت را به سمت کسی نشانه می رویم باید توجه داشته باشیم که چهار انگشت دیگر به طرف خودماست.
هیچ کشوری، مخصوصاً کشورهای استعماری بزرگ، بدون داشتن مقاصد سیاسی و سود آوری برای شان، کمک های بلاعوض و مفت و مجانی، در اختیار کشورهای دیگر قرار نمی دهند.
ایالات متحدۀ امریکا بعد از حادثۀ یازده سپتمبر به افغانستان لشکرکشی کرد و با سقوط امارت طالبانی حکومت دست نشانده اش را رویکار آورد. حالا که منافع اش ایجاب نمی کرد در افغانستان باقی بماند، راه اش را گرفت و رفت. جوبایدن هم برای این که رسوایی اش در بیرون رفت عجولانه و برنامه ریزی ناشده اش از افغانستان را توجیه نماید انگشت ملامت به سوی مردم ما دراز می نماید، غافل از این که چهار انگشت دیگر به جانب خودش است و به این بهانه نمی تواند جنایتِ بازی با سرنوشت مردم را کتمان نماید.
جانب دیگر این است که اگر ما هم انگشت ملامت به سوی جوبایدن دراز می کنیم، باید بپذیریم که چهار انگشت ملامت دیگر به طرف خودماست. کجای این گفته اش غلط است که: «اگر فکر میکنید کسی میتواند افغانستان را در یک دولت واحد متحد کند، دست تان را بلند کنید».
.....................................
عتیق الله نایب خیل
مثلث خبیثه!
زلمی خلیلزاد، نمایندۀ ویژۀ امریکا در امور افغانستان، از جانب وزارت خارجۀ ایالات متحدۀ امریکا از وظیفه اش سبکدوش گردید. قربانی شدن او مثلثی را تکمیل کرد که در بیست سال اخیر بیشترین تلاش را در حفظ نیروهای تروریست طالبی و نقش فعال در به قدرت رسیدن دوبارۀ این گروه متحجر قرون وسطایی داشتند.
به همه گان معلوم است که سلاح و مهمات و هرنوع امکانات لوژیستیکی و جاهای امن برای گروه تروریست طالب به وسیلۀ پاکستان مهیا ساخته می شد و مشروعیت بین المللی اش نتیجۀ کار همین مثلث خبیثه، خلیل زاد، حامد کرزی و اشرف غنی است.
بدون شک پالیسی سازان سیاست خارجی ایالات متحده سیستم سرمایه داری حاکم بر این کشور است؛ ولی این سیستم مشوره های لازم و ضروری را از افرادی می گیرد که از اوضاع کشورهای مورد بحث مطلع باشند. بنابرآن نقش افراد را در تعیین این پالیسی ها و سیاست ها نمی توان نادیده گرفت. نقشی را که حامد کرزی، اشرف غنی و زلمی خلیلزاد در بیست سال اخیر ایفا کردند فاجعه یی را بر کشور تحمیل کردند که نتیجه طبیعی اش به قدرت رسانیدن طالبان بود.
این سه شخص اما نه تنها از نتیجۀ کارشان نفعی نبردند؛ بلکه روسیاهی ابدی نیز نصیب شان گردید. خلیلزاد به استعفا جبری سوق داده شد، اشرف غنی به صورت شرم آوری از کشور فرار کرد و حامد کرزی دورۀ تحقیرآمیزی را در داخل کشور سپری می کند و نامش نیز از میدان هوایی کابل حذف گردید. (همین یک نکته آمدن طالبان مثبت است که از اثر آن این مثلث خبیثه حذف شد.)
..........................................
داکتر لعلزاد
چه باید کرد ؟
برنامه غنی «ادامه راه نجیب با آموزش از تجربه ناکام او» است !
? آنچه غنی می خواهد «ادامه حکومت خودش تا پایان دوره ۵ ساله»، «چوروچپاول بیشتر دارایی های عامه» و در نهایت، «تجهیز/اکمال بیشتر طالبان» (برای ادامهی افغانیزه/پشتونیزه سازی کامل کشور) است!
? «تخلیه شهرستان ها»، «ملیشه سازی دولتی» و «دفاع از مراکز ولایات» (به ویژه شهرهای بزرگ/عمده)، دقیقا ادامه برنامه داکتر نجیب است که شاید بتواند عمر حکومت غنی در ارگ کابل را اندکی دراز کند (دیگر برای او هیچ مهم نیست که در شهرستان/ولایت ها چه می گذرد، روزانه چند نفر کشته می شوند و یا مردم با چه قحطی و قیمتی و مصیبت ها گرفتار می شوند)!
? حال، غنی می داند که طالبان آنقدر تقویه، تجهیز و اکمال شده اند و در تمام شهرستان ها آنقدر گسترش یافته اند که وارث بالاستحقاق و جانشین بلامنازعه قدرت او برای مدت های طولانی تر خواهند بود (زیرا او از یک سو با نابود سازی مستحکم ترین «پشت جبهات مقاومت» در گام اول، خواست که از «تجربه ناکام تسلیمی شهر کابل توسط نجیب به حکمتیار» جلوگیری کند و از سوی دیگر، رهبران و بزرگان اقوام غیرپشتون را آنقدر خسی و آلوده در فساد خود ساخته است که هیچیک از آن ها «شهامت مقاومت» یا «ادعای زعامت» در کشور را ندارند... با آنکه «میدان برای همگان باز است»)!
? اثبات گفته های بالا را می توان در این «ادعا» و در «میدان عمل» دید که «غنی هرگز در صدد سرکوب طالبان و پاک سازی آن ها از شهرستان ها نبوده و نمی باشد» (او فقط می خواهد که به کمک «ملیشه های دولتی و نیروهای امنیتی» خود از سقوط شهرهای بزرگ/عمده جلوگیری کند… اگر بتواند)!
? غنی با این برنامه، «تا که می چلد، می چلاند» (ادامه حکومت تا سقوط و پس از آن نوبت طالبان کرام)!
+ + +
? در چنین اوضاع و احوال، وظیفه «نسل جوان» است که با تحلیل شرایط عینی (گیرماندن در بین دو «آسیا-سنگ») و تجربه/الگوی ماندگار مسعود بزرگ، بیندیشند که چگونه می توانند خود را حفظ کنند، منسجم شوند، رهبری خود را بوجود آورند، پایگاه های مقاومت خود را ایجاد کنند، لابیگری نمایند، ارتباطات (داخلی و خارجی) خود را گسترش دهند، حلقات خود را با هم وصل کنند و به «مبارزه و مقاومت» ادامه دهند...
? اگر کسانی توان ایجاد پایگاه و شهامت مقاومت در مقابل غنی/طالب را دارند، فراخوان «پیوستن افراد و نیروهای امنیتی» به پایگاه خود را صادر کنند، تا افراد و نیروهای عدالتخواه که نمی خواهند بیهوده در صفوف غنی/طالب کشته شوند، به پایگاه آن ها مراجعه کنند و «چوب سوخت ملیشه های دولتی و طالبی» نشوند...
..........................................
نعیم اساس، پاریس
خروج نیروهای امریکایی از افغانستان،
برنده اصلی ای اس ای پاکستان
امریکا یکبار دیگر افغانستان را به مرکز تمام نا امنی های جهان مبدل کرد و بدست گرگان ای اس ای پاکستان تسلیم میکند. ادارات استخبارات پاکستان که با استفاده از ستون پنجم نظام افغانستان را متلاشی کرده، توانست با مهارت خاص یک گروه جاهل و قرون اوستایی را مشروعیت بین المللی دهند وبا هزار نیرنگ و دروغ جهان را به کمک لا بگری های چند خارجی افغان تبار قوم پرست فریب دهند و این موجودات عصر حجر را بر گرده های مردم مظلوم افغانستان حاکم سازند.
افغانستان وارد یک جنگ داخلی و قومی خواهد شد؟ پرسیدن این سوال چند سال پیش پوچ به نظر می رسید. نه در سال ۲۰۲۱. حادثه بهسود و مسلح شدن هزاران نفر در مناطق مرکزی، آغاز جنگ های قومی خواهد بود.
موجودیت یک نظام پو شالی، ضعیف و وابسته به امریکا، نداشتن یک تعریف درست از دشمن، نبود یک الترنتیف سیاسی ملی و تمایلات قومی دولتمردان افغانستان، با خروج نیروی های خارجی از این کشور، خطر از هم پاشیدن رژیم فعلی، گرفتن قدرت توسط طالبان، و جنگ داخلی را در بر دارد.
جنگ داخلی چیست و چه وقت باوجود می آید؟
جنگ های داخلی معمولاً زمانی بو جود می آیند که بخشی از مردم احساس ظلم جدی را می کنند و وقتی معتقدند که هیچ چیز دیگری جز مبارزه مسلحانه نمی تواند شرایط را اصلاح کند.
چه کسی در افغانستان احساس ظلم می کند؟ با گرفتن قدرت توسط طالبان، اکثریت جامعه، هم از مرد وزن، اقلیت های قومی و مذهبی، نخبگان، جوانان آزاد اندیش و زنان که بیشتر از ۵۰ فیصد نفوس جامعه را تشکیل میدهند، تحت تظلم طالبان قرار خواهند گرفت. قوم پرستی، زن ستیزی و تبعیضات مذهبی نزد طالبان هنوز یک پدیده عادی و نور مال به نظر میخورد .
آیا خروج نیروی امریکایی از افغانستان نگران کننده است؟
اگر مذاکرات صلح به پیروزی نرسد، خشونت های قومی ممکن است پس از خروج نیروی های امریکایی بروز کند. اشرف غنی که خود معمار حالت فعلی است، با حامد کرزی و یک حلقه خبیثه طالبان را به مشروعیت بین المللی رسانده است و امکان دارد قدرت را برایشان به یک شکلی تسلیم دهد. در این صورت جنگ قومی می تواند به راحتی آغاز شود و از آنجا جنگ داخلی سرتاسری بو جود آید.
برخی از گروه های مسلح از اقلیت های قومی می توانند تلاش های خود را در وجود یک جنبش دموکراتیک ، جبهه متحد ملی، برای مقابله با توسعه طلبی طالبان اغازکنند.
اما اگر یک رژیم وجود میداشت که تصور می شود می تواند این شبح جنگ داخلی را دفع کند ، این دموکراسی است.
..........................................
نصیرمهرین
آیا جنایت نیست؟
در ادامۀ انتشار سلسله یی از خبرهای فضیحت بار از دستگاه حکومتی افغانستان، آنچه که مقامات مسؤول در برابر زنان ودختران معیوب ومعلول انجام داده اند، حکومت افغانستان را در این زمینه و نیزخرابی نظام صحی، در سطح جهان مقام نخست بخشید.
به نقل از آژانس خبررسانی آلمان Dpa، دیده بان حقوق بشر، شام دوشنبه( 27 آپریل 2020) در نیویارک (همجنان درکابل) اعلام داشت که "در افغانستان، زنان معیوب در سطوح گوناگون در معرض استفادۀ سؤ مقامات مسؤول قرار گرفته اند."
در این گزارش درحالی که از بی مسؤولیتی مقامات حکومتی افغانستان در برابر همه معیوبین یادآوری شده، اما اشارۀ ویژه بر رفتارهای دارد که در برابر دختران و زنان چهره نموده است.
بی اعتنایی درامورصحی، آموزشی ونیازهای اجتماعی معیوبین را عمل وحشیانۀ استفادۀ سؤ جنسی نیز به نمایش نهاده است که هنگام مراجعه برای رفع نیازها از طرف مقامات مسؤول حکومتی مواجه شده اند.
مظلومان و دردمندانی را در نظر آوریم که با تأثیر پذیری از ناهنجای های گوناگون در جامعه، از نظر بدنی ویا روحی معیوب شده و ملیونها دالر برای آنها اختصاص داده شده است، اما حکومتی های فاسد، آنرا نه در خدمت معیبوبین، بلکه معیوبین را در خدمت اغراض بیشرمانۀ خود قرار داده اند.
نمی گویم که شنیدن رفتارسؤ با زنان و دختران معلول ومعیوب و ظلم در حق آنها برایم تکاندهنده بود. حتا نمی گویم که آزاردهنده بود. زیرا شنیدن چنین خبری دور از تصور وانتظارنبود ونیست. امتیازگیران و گرداننده گان حکومتهای خائن، دست نشانده وپوشالی از جمله مافیایی که اشرف غنی گردآورده است، چنان لگام گسیخته برجان و مال و ناموس مردم تاخته و آزارها رسانیده اند که من و مایی با آن آزارها زیسته وشب را به یاد آزار دیده گان به سحر برده، به قدر کافی رنج نویس و درد سرا شده ایم. شنیدن چنین خبرها به دامنۀ نفرت واندیشیدن به نیازگم شدن روی این دارودسته های فاقد احساس انسانی و بی اعتنا به حد اقل وظایفی که در محافظت حتا انسان معیوب و معلول دارند، می انجامد. ***
یادآوری: عکس از متن انگلیسی گزارش Human Rights Watch گرفته شده است. برای مراجعه به این منابع: https://www.hrw.org/video-photos/video/2020/04/27/afghanistan-women-disabilities-face-systemic-abuse.
.................................................................
محمد عارف منصوری
چرا از گذشته عبرت نمى گيريم ؟
سقوط حكومت داكتر نجيب، از اقدام قومگرايانه و تعصب آلودى آغاز شد كه بقول فريد مزدك از اعضاى رهبرى حزب وطن، نجيب مى خواست يك جنرال پشتون را روى سينه اقوام غير پشتون بنشاند و توسط جمعه اسك، شمال را كه آبستن بحران بود، مهار كند. اما علاوه بر آن كه مهار نشد. وخامت روزافزون وضعيت، منجر به سقوط رژيم و برچيده شدن حاكميت چهارده ساله چپ در افغانستان گرديد.
حالا نيز اشرف غنى احمدزى، سلاله نجيب احمدزى، يكى ديگر از هم قبيله هايش را بنام جنرال ولى احمدزى قوماندان قول اردوى ٢٠٩ شاهين در شمال تؤظيف نموده تا زهر چشمى باشد به سه محورقدرت محلى يعنى جنرال عبدالرشيد دوستم، استاد عطاء محمد نور و حاجى محمد محقق كه هر يكى از نفوذ گسترده ىدرشمال برخوردارند.
بى ترديد اين گونه اقدامات قومگرايانه، آن هم در آستانه خروج احتمالى سربازان خارجى و ورود احتمالى طالبان در ساختار قدرت كه امكان بروز مجدد تقابل هاى قومى و استخوان شكنى هاى دهه نود را بعيد نمى نماياند، نه تنها به ضرر حاكميت نيمبند و فاقد مشروعيت ارگ است بلكه هرگز با منافع و مصالح كل افغانستان مطابقت ندارد.
شايد غنى چنين محاسبه نموده باشد كه جنرال دوستم مهره ى منزوى صحنه سياسى افغانستان است كه ديگر توان مانور هاى قبلى را ندارد و خطرى از ناحيه وى متصور نيست. اما تاريخ نشان داده كه بزرگترين بحرانات سياسى و اجتماعى از جرقه ى حوادث كوچكى مشتعل گرديده.
همان طور كه زوال حكومت كمونيستى از اختلاف درون حزبى و سركشى و بغاوت جنرال مومن اندرابى كه خود عضو حزب وطن بود، آغاز و دامنه ى آن با مخالفت هاى ديگران وسعت پيدا كرد تا منجر به دو پارچگى رهبرى حزب و دولت و فروپاشى كامل آن شد.
نمي دانم چرا سياستمردان بى درايت و بى كفايت افغانستان هيچ گاهى از گذر زمان و وقايع تلخ آن نمى آموزند و عبرت نمى گيرند.
..........................................
نصیر مهرین
چهره ی کمک و برادری
با تروریست ها عیانتر می شود
از قراین لشکر کشی هایی حکومت پاکستان که از دوماه به این سو علیه طالبان پاکستانی در پیش گرفته است، از دیدارهای ابلاغ نشده ی مقامات پاکستان و افغانستان، هجوم بخش وسیعی از تروریست ها از وزیرستان به سوی افغانستان، عیانترشدن آرزوهای جفا آمیز وضد مردمی رئیس جمهورکرزی ،که برای بازگشت طالبان دارد ( نه وفا به عهد وسوگند به قانون اساسی و نظامی که در رأس آن قرارگرفت) ، فرستادن پیام های علنی برای گروه جنایتکاری که هر روز دهشت و وحشت می آفریند، مانع شدن سهمگیری سلاح ثقیل علیه عملیات جمعی تروریست ها، آزاد نمودن تروریست ها از زندان ها وانکار از نقش تروریستی دگر باره ی آن ها، همه وهمه، از ایجاد فضایی حاکی است که کرزی و گروه ارگ نشین وی در واپسین ایام نکبت بارحکومت خویش ، خدمت به تروریسم را عیانتر می نمایند.
سوکمندانه نبود جنبش گسترده ومؤثر ضدتروریستی، که در برابر چنین خیانتی ایجاد مانع کند، فریبکاری قدرت های بزرگ و دروغ بودن مبارزه ی ضد تروریسمی که مردمان رنجدیده ی جوامع مانند افغانستان را تهدید می کند، دیدارها وعهد وپیمان هایی که در خفا با تروریست ها می بندند، همنوایی بیشتر وعمیق تر قدرت خواهان متقلب با تروریست ها و موجودیت اشخاص ونهاد های شبیه طالبان در جامعه؛ فضای پرمخاطره تری را در چشم انداز قرار می دهد. فضایی که می گوید: زندگی زنان ومردان، کودکان وشاگردان مکاتب ودانشگاهیان، مدافعین آزادی بیان، مدنی اندیشان، مدافعین رعایت کرامت انسانی، ومخالف اعمال اپارتاید اجتماعی وجنسی وملیون ها انسانی را که چند دهه است بار رنج و درد را بر شانه دارند، بازگشت وحشت آمیز ترین دست پرورده گان بن لادنی تهدید می کند.
سخنانی را که دیروزحامد کرزی بر زبان آورد، بوی عیانترشدن خدمت به طالبان و رشد خطری را می دهد. حامد کرزی با وجود جنایت های که طالبان انجام داده است، وهر روز سیر فزاینده یافته، به برادری محکم تر با آن ها اصرار ورزید. در کمال دیده درایی نقش تروریست هایی را که از زندان ها آزاد کرده بود، انکار کرد.
جدی گرفتن این خطر ومقابله با آن، مستلزم گسست از بی تفاوتی ،هماهنگی تحرکات پراگنده، سمت وسو یافتن فعال وهماهنگ آن علیه جهالت اندیشی هایی است که از دل خویش، تبهکاری ونابودی انسان و آرزو های انسانی را باز تولید می کند.
..........................................
محمد حیدر اختر
کودتای ننگین هفت ثور
به روز پنجشنبه هفتم ثور ( 1357)، خلقی ها وپرچمی ها علیه حکومت محمد داود خان کودتا کردند. آمادگی کودتا را از وقتی گرفته بودند که داودخان از تکیۀ بیشتر به اتحاد شوروی خود را کنار کشید وبا کشورهای عربی و ایران و روابط اقتصادی را روی دست گرفت. معلوم بود که امریکا هم خوش بود. قتل میر اکبر خیبر، مراسم دفن او وسخنرانی های سیاسی سبب شد که داود خان امر توقیف تعدادی از رهبران خلق وپرچم را بدهد. در آن وقت به خواهش شوروی و ضرورت کودتا هر دو جناح وابسته به شوروی وحد ت کرده بودند.
بلی آن ها کودتا کردند. از همان روز فجایع، جنایات ومردم آزاری تمام افغانستان را فرا گرفت. ملیون ها انسان آسیب دیدند. در اول وبرای چند ماه هر دو جناح در شکنجه واعدام ده ها هزار انسان سهم مشترک داشتند. بعدا خلقی های بی سواد، به همکاری دستگاهٔ جاسوسی " اکسا" تعداد زیادی را زندانی و یا به قتل رسانیدند. پرچمی ها از جنایات مشترک خودشان با خلقی ها چیزی نمی گویند. پرچمی ها که لفاظ وحیله گر تر ومنافقتر ازخلقی ها استند، جنایات زمان حکومت مشترک را به حفیظ الله امین ( خونخوار جاهل ) ارتباط می دهند. ولی وقتی که خودشان به وسیلۀ تجاوز شوروی قدرت را گرفتند، خاد دستگاه شکنجه وجاسوسی را به جای اکسا به کار انداختند. در وقت حکومت پرچمی ها خلقی های جنایتکار هم مشارکت داشتند. غیر از چند نفر آن ها . دروقت پرچمی ها چیزی که بسیارتر دامنه یافت، همان جنگ وبمبارد قوای شوروی و افغانستانی بود . قصبات ودهات ، شهرها ویران گردیدند. مهاجرت بیشتر شد. ملیون ها انسان سرگردان شدند.
بلی، کودتای سیاه روز هفتم ثور، یک فاجعه بود. مگر فاجعه آفرین ها که تعدادی با بدنامی مرده ویا کشته شده اند، تعدادی از آن ها با بی حیایی ، با پر رویی به لجبازی پرداخته حاضر نمی شوند که جنایات خود را قبول کنند. این عدم قبولی معلوم می کند که جهالت وو خونریزی های زیادی را مرتکب شده اند.
کار دیگر جانیان قاتل و وطنفروش خلقی – پرچمی، این است که دورۀ بعد از سقوط خود را از قدرت یا دوره حکومت جنگی مجاهدین را به رخ می کشند. وبه گفتۀ مردم " غت مغتولی " می کنند. هرکس که از تأثیر جنگ های مجاهدین انکار کند، دل خلق خدا را آزار می دهد که آزار دیده اند. مگر جنگ های مجاهدین قبلی جنایات، وطنفروشی خلقی پرچمی را به هیچ صورت پت وپنهان ویا توجیه نمی کند. هرکدام آن ها تقصیر ومسوولیت خود را به گردن دارند. واین هم قابل تذکر است که جنرال های قاتل عضو "کی جی بی" وعضو خلق وپرچم، در جنگ های ویرانگر مجاهدین وبربریت زمان طالبان،هم مشارکت داشتند.
پیام ما در این روز به مردم شریف ما، ،به اولادها و نواسه های جنایتکاران خلقی وپرچمی این است که آن ها را خوب وخوبتر بشناسند. آن ها را محکوم کنند. آن ها باید محاکمه شوند. وقتی گروه خادیست از فیس بوک وانترنیت وخارج نشینی استفاده می کند و به دفاع دوران وحشت می پردازد، ویا رئیس جنایتکاران خاد، داکتر نجیب را ستایش وتوصیف می کند، در زخم های مردم مظلوم، به بیوه های آن دوران، به مادران داغدیده وبه یتیم ها نمک پاشیده وتوهین می کنند.
در این روز به خانواده های محترمی که شهید داده اند و ستم کشیده اند، همدردی خود را ابراز داشته وبه روح شهدای پاک درود می فرستیم . هزاران نفرین به جانیان خلقی و پرچمی و خادیست ها.
...........................................
داکتر اسدالله شعور ـ کانادا
چهارشنبه سوری و پیشینۀ آن در افغانستان
نوروز که باستانیترین جشن مردم افغانستان و منطقۀ جغرافیایی ماست و توسط شاه سلسلۀ پیشدادی کشور، یما یا جمشید در بلخ باستان بنیاد نهاده شده است، امروز شامل یک سلسله رسوم و رواجهای گوناگون گردیده است که افزون¬بر تجلیل نخستین روز سال که نوروز خوانده میشود، مراسم پیشواز آن در چهل روز پیش از فرا رسیدنش و در ولایات شمال، به¬ویژه در بلخ بامی از روز جهندهبالا تا روز جهندهغلتان که این هم مدت چهل روز را در بر میگیرد، با عنعنات مختلف ملی و محلی، به پیشواز و گرامیداشت گرفته میشود.
سیر نوروز در زمان و مکان، یعنی در اعصار گوناگون و گوشه و کنار مختلف منطقه، مراسم چندگانهیی را در میان مردمان ما رایج ساخته است که همه وابسته به نوروز بوده، امروز جزء انفکاکناپذیر تجلیل از این جشن باستانی را تشکیل میدهند. نگارندۀ این سطور، در جریان مصاحبۀ شب نوروز با برنامۀ گنج شایگان رادیو آشنای صدای امریکا از سؤالات شنوندهگانی که از ولایات مختلف کشور و ممالک اروپایی و همسایهگان افغانستان زنگ زده پرسشهایی را طرح مینمودند، متوجه گردید که جریان سی سال جنگ و حاکمیت گروههای ضدِ فرهنگ و افراطیِ چپ و راست بر کشور، بسیاری از عنعنههای مردممان را نابود ساخته است، تا جایی که برخی از شنوندهگان مانند خبرنگاران ناآگاه بخش فارسی بیبیسی فکر میکردند که مراسم چهارشنبه سوری توسط هموطنان مهاجرِ ما در ایران، ازآن سرزمین به کشور ما آورده شده است. ازاینرو، برای روشن ساختن ذهن این عزیزان، میپردازیم به مروری در پیشینۀ مراسم چهارشنبه سوری و شیوههای تجلیل آن در نیم قرن پیش در افغانستان.
مراسم و عنعنۀ چهارشنبه سوری که امروز یکی از آیینهای پیشواز گرفتن نوروز شمرده میشود، با آنکه ریشۀ دیرینه و ژرفی در اعماق تاریخ آریانای کهن دارد، شکل کنونی آن آمیزهیی از باورهای گوناگونیست که برخی ازآنها ادامۀ همان عنعنات باستان زمان آریایی هاست و بخشی دیگر به اعتقادات عامیانه و گاهشماری واردشدۀ بعد از ترویج دین مقدس اسلام در سرزمینهای آریانا یا خراسان عهد اسلامی مربوط میشود. آیین افروختن آتش در یکی از پنج روز اخیر سال، اساساً یادآوری و جشن گرفتن اصلاح تقویم در شهر بلخ است که توسط پیامبر بزرگ آریانای کهن ـ زردشت ـ صورت گرفته بود. او تقویمهای محلی و دهقانی و گاهشماریهای رسمی دربار را که هر یک حاوی نقایصی بود، با هم توحید نموده، با انطباق آن با سیر نجوم و کواکب، تقویم جدیدی آفرید که بر مبنای آن سال را به دوازده ماه و هر ماه را به سی روز مساوی تقسیم میکرد. چون به این حساب، روزهای سال 360 میشود، او پنج روز باقیمانده را اندرگاه خواند ـ که بعدها آن را خمسۀ مسترقه نامیدند ـ و آیین نهاد که این روزها ایام جشن و سور باشد. بعد از آن، مردم این اصلاح تقویم را همه ساله با افروختن آتش که مظهر پاکیزهگیست و خوشحالی، جشن گرفتند. این آیین بعد از اشاعۀ دین مقدس اسلام در سرزمین ما به عنوان یک عنعنۀ قدیم ادامه یافته، آخرین روزهای سال به عنوان به آتش کشیدن غم و درد کهنه، زنده ماند، چنانکه قدیمترین سند از تدویر مراسم این شب، از سدۀ چهارم هجری در دست بوده، از یادآوری ابوبکر محمد نرشخی در تاریخ بخارا چنین پیداست که درین برهۀ زمانی آن را مراسم شب سوری میخواندهاند، نه چارشنبه سوری. او در رویدادهای سال 350 هجری مینویسد که: چون منصور بن نوح در شوال این سال، در جوی مولیان به تخت سلطنت سامانیان جلوس کرد، دستور داد تا عمارات آن محل را بازسازی کنند. هنگامی که با تکمیل آنها «امیر جدید به¬سرا نشست و هنوز سال تمام نشده بود که شب سوری چنانکه عادت قدیم است، آتش عظیم افروختند. پارههای آتش بجست و سقف سرای در گرفت و دگر باره جمله سرای بسوخت». این سند از رواج برگزاری شب سوری در هزار سال پیش از امروز، آن هم در شمال خراسان بزرگ و شمال کشور ما، نه در ایران امروز، به ما خبر میدهد.
دودیگر این که به گفتۀ استاد ابراهیم پورداوود، اویستاشناس معروف و زندهیاد ذبیح بهروز، تقویمشناس برجسته، در تقویم آریانای باستان، هفته وجود نداشت؛ همانگونه که ماههای دوازدهگانه، هر یک از خود نامی داشتند، سی روز ماه نیز به اسامی مشخصی نامگذاری گردیده بودند که یادآوری آنها در این مختصر، ما را از بحث اصلی به دور میسازد. ازینرو، برای هموطنان ما پیش از اشاعۀ دین مقدس اسلام، چهارشنبه مفهومی نداشته که این مراسم را در آن روز برگزار میکردند. سه دیگر آنکه چهارشنبه آخر ماه صفر که در بین مردم ما مراسمی دارد، با مراسم شب سوری آمیزش یافته، شاید روی این علت که مردم در هر دو عنعنه وجه مشترکی دیدهاند و آن اینکه وداع با ماه و سال کهنه و به استقبال رفتن ماه و سال جدید و تکاندن بلایا و مشقات گذشته از خود؛ و پیشواز گرفتن ایام سعدتر در هر دو مراسم، وجوه اشتراک دارند. اینکه برخی از دانشمندان و استادان فرزانۀ ایرانی نوشتهاند که چون اعراب، چارشنبه را سعد نمیدانستهاند شاید برحسب این پندار، چارشنبۀ سوری را ایرانیان با این روز منطبق ساختهاند که وداع با نحوست پارینه است. ولی بر بنیاد باورهای عامیانۀ مردم ما، چارشنبه روزی است که میگویند «چارشنبه حاجت دوباره دارد» یعنی کاری که در روز چهارشنبه صورت میگیرد تکرار خواهد شد. از این رو، مراسم عروسی را در این روز برگزار نمیکنند. به دیدن مریض و یا برای ادای فاتحه نمیروند که کارشان در حق دوستان تکرار نگردد. پس این عمل از روی نحس بودن آن ممنوع نیست. لذا پندار عربها در مورد این روز برای مردمان ما اعتباری ندارد و شاید هم چارشنبه سوری را در عهد اسلامی برای این در روز چارشنبه قرار دادهاند تا این مراسم بار دیگر در زندهگی شرکتکنندهگان مراسم تکرار یابد که این امر آرزوی دوام عمر مردمان است.
به این صورت، چارشنبه سوری، امروزه هیچگونه جنبۀ آیین مزدیسنا را در خود مضمر نداشته، حتّا به گفتۀ استاد پورداوود، جهیدن از روی آتش و خطاب به آن که «زردی من از تو و سرخی تو از من»، اهانتی به آتش تلقی میگردد و این توهین زیر پا گذاشتن ارزشهای دین زردشتی است که آتش را پاک کنندۀ پلیدی ها و دارای تقدس می داند.
مراسم چارشنبه سوری در گسترۀ زبان و فرهنگ ما به نامهای گوناگون یاد میگردد. امروز آن را در غرب افغانستان و ایران چارشنبه سوری میخوانند. در کابل، سوری برآمدن، در شمالشرق کشور ما و جنوب تاجیکستان اَلوپری(آتشجهی) خوانده میشود. زینالدین محمود واصفی شاعر و دانشمند عهد تیموریان هرات، در کتاب بدایعالوقایع خود اشارهیی به رم الوپری در بخارا دارد. او در محفلی که مردمان هرات و بخارا و سمرقند هر یک برای ابراز اصالت لهجۀ خود شیوههای گفتار دیگران را به انتقاد گرفته به ترکیبات خلاف دستور لهجۀ همدیگر ایراد میگرفتند، واصفی به طعنه میگوید در مراسم اَلوپری همۀ ما از روی آتش جهیدیم؛ اما فلان شخص بخارایی ازین کار حذر کرد، چون علت را جویا شدیم گفت نمیجهم که ... ام گشاده. آن شخص که پیرهن درازی به تن کرده بود، ایزاری در پا نداشت؛ منظورش این بود که پایینم برهنه است؛ و واصفی برین لفظ او ایراد گرفته سندی به کاربرد نادرست واژه گان در لهجۀ بخارا ارائه داده بود. امروز نیز در پاردریا لفظ گشاد را هم به مفهوم فراخ به کار می برند و هم به معنای برهنه به اعتبار باز بودن (ضد بسته بودن).
مراسم سوری برآمدن در شهر کابل تا اواخر دهۀ چهل زیاد رایج بود و بعد از آن به علت وسعت یافتن شهر کابل و جابجاییهای مردمان ولایات در آن، گاهگاهی در کنج و کنار شهر دیده میشد، ولی فاجعههایی که طی نزدیک به چهل سال اخیر بر سر مردم کابل آورده شد، امروز شاید صرف دو سه درصد از کابلیان اصیل، ساکن آن شهر باشند. فجایع یادشده رسم سوری برآمدن را مانند دیگر رسوم آن شهر، چون رمضانی، نوروزی و دهها مراسم دیگر از بین برده است، ولی در خارج از کشور، مردمان بسیاری آن را به خاطر دارند و در داخل نیز جسته و گریخته در حال احیا شدن است.
مراسم سوری برآمدنی را که نگارندۀ این سطور در سال 1340ش در گذر درخت شنگ شهر کابل با برادر وسه پسر خالۀ خود و کوچهگیهایشان شرکت کرده بود، کاملاً به خاطر دارد. درین مراسم که فضلحق عبادی ـ که بعدها به نام ف. عبادی شهرت یافت و یکی از هنرمندان موفق تمثیل شد، میر آن مراسم بود. سی چهل جوان آن کوچه شرکت داشت که داکتر عبدالرحمان ـ بعدها وزیر هوانوردی ـ وکیل و جمیل دامادان مولانا خسته، نواسههای استاد ابراهیم خلیل، احمدالدین (پسر کاکای نجم الدین کاویانی که بعدها جنرال اردو شد) و امثال اینها نیز اعضای آن گروه بودند، از منازل آن گذر چوب و هیزم گرد آوردیم. چون در شهر کابل، بزرگان برای حفظ سرسبزی شهر به جوانان اجازه نمیدادند تا با شکستن شاخههای درخت برای آتشافروزی به پوشش سبز شهر صدمه برسانند، زن و مرد همیشه به کودکان و نوجوانان تلقین میکردند که شکستاندن شاخ درخت جوانمرگی دارد. از این رو، کسی از ترس مرگ جرأت نمیکرد تا به شاخهیی دست ببرد. به این¬سبب پسران مانند مراسمهای رمضانی و نوروزی به خانههای مردم مراجعه میکردند تا هیزم آتش سوری از آن طریق تأمین نمایند.
در حالی که میر، رهنما و سرآواز می¬بود؛ بچهها به دنبال او حرکت نموده، عقب دروازۀ هریک از خانههای محل، این سرود را میخواندند:
بته بده،
آمین!
برگ کدوت،
آمین!
بی بی، بی بی! زود کو!
دسته ده کندو کو!
هر چی داری بیرو کو!
بچه داری بیرو کو!
دختر داری درو کو!
البسته جان، البسته
بی بی ره سلام گفته
یک شاخ کلان گفته
بی بی، بی بی مره
هیزم بلکه ره
یک چوبک درگران
ما ره بده بی بی جان
چوب و بته بیارین
بیارین اگه دارین
سوری شوه سور از تو!
بلا شوه دور از تو!
اگر خانوادهیی برای بچهها شاخی از چوب و یا بُته میداد، باز هم میخواند:
سوری شوه سور از تو!
بلا شوه دور از تو!
و اگر چیزی نمیداد این ابیات را خوانده ـ خوانده عقب درِ پهلویی آن میرفتند:
الوله جان، الوله
دیگ و کاسیش بلوله!
اشکنه جان، اشکنه
دیگ و کاسیش بشکنه!
چون مقدار کافی چوب و بُته گردآوری میگردید، جوانان همه در یک میدان بزرگ محل گردآمده، آتش میافروختند. میر مراسم، با ادامه دادن به خواندن این ابیات سرود را زمزمه نموده و همزمان با آن، درگِران را با گودگرد میافروخت و دو نفر که گویا دستیاران او می بودند، آن را با احترام از دست میر گرفته در زیر خرمن هیزمی قرار می دادند که به شکل مربعی چیده می شد و آن را قبر هندو مینامیدند؛ درین وقت، در حالی آتش درگِران به سایر چوب ها سرایت می کرد؛ بچهها به یک آواز سرود را به عین لحن ادامه داده برای آنانی که برایشان چوب نداده بودند، دعای بد میکردند:
بلکۀ ما در بگیره
زن زرگر بمیره
بلکۀ ما در بگیره
زن مامور بمیره
این زرگر و مأمور کسانی بودند که از منازل شان به این بچه ها هیزمی نرسیده بود؛ و همین ترتیب نام های گوناگونی چون زن معلم، زن بقال، زنِ نجار اگر در چنین موقعیتی قرار می گرفتند، درین سرود افزون می گشتند و تا هنگامی که هیزم بلکه می شد؛ یعنی آتش می چسپد و زبانه می کشید، این سرود ادامه می یافت. چون شعلۀ آتش بلند می شد، بچه ها میخوانند:
بلکۀ ما بو کده
روی برفه او کده
بلکۀ ما بل شده
سر دشمن کل شده
چون زبانۀ آتش بلندتر می شد، باز هم میخوانند:
آتش ما شراره
بچا دورش قطاره
بلکه بلکه تیز شده
بچا وقت خیز شد
با خواندن این ابیات، جهیدن از آتش آغاز یافته، نخست میر ابیات زیرین را به صورت فردی و با صدای بلند خوانده از روی آتش میجهید:
سوری سور
بلا دور!
شعلۀ پاک
نور خاک
سرخیت از مه
زردیم از تو
گرمیت به دل
نورت به چشم
سوزت به دل
زورت ده بازو
یا محمد!
خیز!
با ادای لفظ «خیز» به آن طرف آتش میپرید و به دنبال او، دیگران نیز به نوبت عین کار را تکرار میکردند، چون همه از آتش می پریدند، کسانی که در این کار توفیقی نداشتند، مورد استهزای دیگران قرار گرفته، به طور مثال این ابیات که توسط شهید پاییز حنیفی در سال 1350 از شهرآرای کابل ثبت گردیده بود، به صورت دستهجمعی می خواندند:
نسیم خیز زد لخچید
رازق نزد، ترسید
شفیع بچی لالا
الالای، الالا
ده جانت سوخته کالا!
به¬این¬ترتیب، میبینیم که چارشنبه سوری یکی از رسوم باستانی منطقه بوده، در تمام افغانستان، بهویژه در شهر کابل، تا همین سی، چهل سال پیش نیز رواج داشته است. اگر امروز آن را پس از چهار دهه جنگ دوباره احیاء میکنیم، تقلید از همسایهگان نکردهایم، بلکه رسم سههزارسالۀ خود بعداز چهل سال بدبختی دوباره زنده میسازیم
.....................................................................................................................................